Pareltjes 2 Horen – zien – zwijgen: Hold up and Shut
up
In een vorig leven
werkte ik als directiesecretaresse in een redelijk groot algemeen ziekenhuis. Hier
heb ik ruim twintig jaar gewerkt en heb vele leuke dingen meegemaakt. Ook
dingen om je kapot te schamen maar waar ik later zo hartelijk om kon lachen. Een
aantal verhalen heb ik opgeschreven onder de noemer “Pareltjes” en gepost op
mijn weblog Penne- en andere streken.
Zo
liep ik op een dag in een keurig blauw rokje en een wit bloesje met blauwe
stippen door de ontvangsthal naar het kopieerhok. Daar stond Gideon, onze
personeelsfunctionaris. Gideon was een guitige kerel, rossig haar, brede
schouders en grijze pretoogjes. Hij was niet direct “een stuk”, maar hij had
toch een enorme aantrekkingskracht op het vrouwelijk personeel. Als
personeelsfunctionaris in een organisatie waar zeker 70 procent van de
medewerkers vrouw is, had hij dus veel sjans.
Hij schrok duidelijk toen ik binnenkwam en hem erop betrapte dat hij
trouwjurken aan het kopiëren was.
‘Trouwplannen
Gideon?’ vroeg ik lachend. ‘Ik dacht dat jij vrijgezel was.’
Hij
bekende dat hij al jaren een relatie had maar dit geheim hield omdat hij zo genoot
van het flirten. Ik pestte hem een beetje en zei dat ik mijn best zou doen maar
niets kon beloven.
Mijn
kopieerwerk was klaar en ik liep met 90 vergadersets in mijn armen, terug door
de centrale hal naar mijn kantoor.
Het
was woensdag en bezoekuur. Ik vergeet het nooit meer.
Onder
mijn keurige blauwe rokje had ik hele dunne witte kousen aan. Van die hold-up
kousen met een prachtig kanten boord en een rubberen randje om ze op te houden
halverwege mijn bovenbenen.
Tientallen
bezoekers stonden te wachten voor de drie liften in de hal. Nog meer bezoekers
kwamen door de draaideuren de gang binnen gelopen.
En
precies te midden van al die bezoekers gebeurde het.
Eerst
de ene…. en toen de andere kous. Ze vielen fladderend, als een blaadje uit de
boom, naar beneden. Golfden als een wolkje over mijn blauwe pumps.
Gideon
liep achter me en zag het gebeuren.
Ik
stond als bevroren midden in de hal, beide handen vol met de papierstapel. Ik
durfde geen stap te verzetten uit angst te struikelen over mijn kousen.
Hijgend
klonk in mijn oor ‘Zal ik je redden prinses? Dan moet je zwijgen over wat jij
gezien hebt, en zal ik zwijgen over wat ik gezien heb’.
Ik
kon niet anders dan knikken en opeens gleden zijn vingers langs de binnenkant
van mijn benen, mijn kousen mee omhoog trekkend. Ze bleven net iets langer
talmen dan noodzakelijk.
Met
een rood hoofd mompelde ik ‘dank je wel’, en liep zo recht mogelijk naast
Gideon terug naar mijn kantoor.
Geen
moment heb ik om me heen gekeken of de bezoekers iets in de gaten hadden. Als
dat zo was dan hadden ze in ieder geval iets leuks te melden tijdens het
bezoekuur aan hun geliefde patiënten.
Nooit
meer heb ik zulke kousen gedragen en Gideon? Die is nooit getrouwd…
©Elles Jansen, 7 december 2012
