Even afstoffen

 

Het was zeker vijf jaar geleden dat ik voor het laatst een sollicitatiebrief had geschreven Maar deze functie die voorbij kwam snellen via Jobrapido was te mooi om waar te zijn.

Bij een uitgeverij in Antwerpen werd een secretaresse/redactrice gezocht. Mijn vingers vlogen over het toetsenbord. In een half uurtje had ik, al zeg ik het zelf, een zeer originele maar ook gedurfde brief. Het kon twee kanten op gaan. De lezer zou gecharmeerd zijn van mijn lef en zijn of haar interesse zou direct gewekt zijn; …. Of ik zou direct in de prullenbak terecht komen.

Mijn CV werd “afgestoft” en een beetje opgesmukt met vaardigheden waarin in het profiel om gevraagd werd.

U zult het niet geloven, nog geen drie uur na het verzenden van mijn mail werd ik gebeld. Of ik tweede kerstdag op sollicitatiegesprek kon komen. Tweede Kerstdag?! Natuurlijk mevrouw. Geen probleem. “Kwam ik met openbaar vervoer of met de auto?”

Nu brachten wij de kerstdagen door aan de kust dus was de auto wel aanlokkelijker.

In dat geval mocht ik de dag na Kerst komen.
Nou mijn feestdagen konden niet meer stuk natuurlijk. Ik was zo opgewonden als een klein kind voor pakjes onder de boom.

Omdat ik zo lang niet gesolliciteerd had, kon een kleine voorbereiding geen kwaad natuurlijk. Ik leerde de hele website uit mijn hoofd, alle titels van de boeken en ik was zelfs de bibliotheek ingedoken om me te verdiepen in enkele door mijn hopelijk toekomstige werkgever, uitgebrachte boeken.

Op 27 december was het zover. Ruim op tijd parkeerde ik mijn auto in een smal straatje ergens in de buurt van Zuid. Nog een laatste check in mijn binnenspiegeltje en mijn lippenstift bijwerken. Ik stopte voor zeker drie uur geld in de parkeermeter en stak de straat over. Op nummer 60 keek ik aarzelend naar de afgebladderde, vergeelde witte deur.

Er hing een klein briefje met kriebelhandschrift waarop toch echt de naam van de uitgeverij stond en de aantekening dat wanneer er niet werd opengedaan men zich kon melden bij het magazijn, schuin aan de overzijde.

Ik belde aan. Na enkele minuten ging de deur open. Een vriendelijke juffrouw vroeg mij haar te volgen. We liepen een rode loper op en gingen daarna weer een trap af en kwamen op een binnencoer. Toen weer een andere trap op.

Boven aan deze trap was de overloop bedolven onder ordners en boeken. Er stond een ouderwets theeserviesje op een dienblad. Het leek wel antiek.

Ze klopte op een grote dubbele houten deur, en we gingen naar binnen.

Ik zag een oudere man in een overhemd met korte mouwen. Zijn armen waren spierwit en de blauwe aderen lagen dik op zijn handen. Hij zat aan een antiek eikenhouten bureau, wat bezaaid was met stapels manuscripten. In de boekenkast zag ik ordners staan met op de rug jaartallen uit de jaren zestig. Op zijn bureau stond een oude plant, ooit een orchidee.

In gedachten zag ik mezelf op mijn eerste werkdag al met een nieuwe vrolijke plant binnenkomen.

Stapels boeken lagen op de grond tot aan het plafond. Tussen al die oude boeken lag een modern foldertje met de laatste aanbiedingen. Ze gaven zo’n 56 boeken per jaar uit. Dat is toch meer dan één per week.

Het meisje ging achter haar eigen bureau zitten, daar stond de enige computer in het kantoor.

De oude man, ik noemde hem Roald Dahl, was de baas! Hij ging nog tweemaal per week met zijn auto naar Brussel en Brugge om zijn boeken te verkopen aan de boekhandel. Zijn ouders waren de uitgeverij begonnen en hij had het overgenomen. In 1960 was hij naar dit pand verhuisd. Dat was mij al duidelijk geworden.  Hier mocht wel even iemand een en ander afstoffen.

Het was een leuk gesprek. Tijdens de overtocht naar het magazijn hoorde ik dat Meneer al 75 jaar was. Het bood nu niet echt een stabiele toekomst maar alles wat ik daar kon leren was meegenomen. Helaas ben ik het niet geworden. Er waren meerdere kandidaten met ervaring in de uitgeverijwereld en dat kon ik niet bieden. Wel een originele brief volgens Meneer. Dat dan weer wel.

 

©Elles Jansen

Job gezocht

Na vijfentwintig jaar word ik volgende week werkeloos. Help! Ondanks de premie die mijn baas met pijn in zijn hart (door mijn gedwongen vertrek of het geldbedrag) beloofd heeft en waarmee ik het wel een half jaartje uit kan zingen, slaat de paniek toe. Eén van mijn belangrijke pijlers valt weg.



Gelukkig heb ik de liefde nog en een redelijke goede gezondheid en mijn kinderen (alles in willekeurige volgorde). Maar van de liefde kan je niet leven dus er moet brood op de plank komen. En geld in het laatje.

Het nieuwe solliciteren is natuurlijk via internet. De zoekmachines roepen dat ze mijn droomjob zo kunnen vinden. Vol goede moed meld ik me aan. Jobrapido, Stepone, Monsterboard, Jobat, vdab. Het zijn er teveel om op te noemen. Je hoeft je mailadres maar in te vullen en bij trefwoorden het soort job dat je zoekt en iedere ochtend stroomt je mailbox binnen met allerlei jobs.

Het verbaast me iedere dag opnieuw dat ik bijvoorbeeld bij locatie Antwerpen heb ingevuld maar banen krijg te zien in Brussel, Brugge, Gent, Hasselt, Vilvoorde en zo verder.

Ook het woord secretaresse kom ik maar zelden tegen. De meest vreemde functies worden me aangeboden.

Met enige weemoed verlang ik terug naar de ouderwetse Gazet waar ik enkele pagina’s vol advertenties door kon lezen en met rode stift een cirkeltje kon zetten rond de perfecte job en met blauw of groen de tweede opties.

Als je dan eindelijk wat gevonden hebt dan is het nog niet zo eenvoudig hoor om je brief op de juiste plek te krijgen. Eerst moet je een CV aanmaken of inlezen. Dat valt nog mee. Dan moet je inloggen en nog veel meer gegevens invullen en dan heb je nog een vakje waar je in min en max 250 woorden aan kan geven waarom jij juist die persoon bent die ze zoeken.

Soms krijg je in je inbox het hele formulier terug als bevestiging. Dan zie je dat je lay-out helemaal niet meer zo is als je eerst had ingegeven. Voor een secretariële functie niet geheel onbelangrijk. Het oog wil ook wat en je presentatie moet top zijn.

Dan begint het wachten. Gelukkig kan je op iedere smartphone ook je mail uitlezen. Het wachten van de post op de mat is verleden tijd. Dat zou rust moeten brengen, dat je nu op ieder moment van de dag je post kunt ontvangen. Met het grote verschil dat je niet weet wanneer je post bezorgd gaat worden en je om de haverklap je gsm checkt. En dus een hele dag slecht gehumeurd rondloopt omdat je nog niets gehoord hebt.

Gek word je ervan, van dat wachten.

En sommige bedrijven hebben niet eens de beleefdheid om je een afwijzing te sturen. Weken wacht je ongeduldig af.

Ook wil ik nog wel even wat kwijt over de afschrijvingen. Sommigen zijn zeer kort en onpersoonlijk. Anderen prijzen je om je ervaring maar zeggen dan zeer beleefd dat het ze spijt om je te melden dat je ondanks alle goede punten toch niet uitgenodigd wordt. De eerste keren heb ik gebeld, of teruggemaild met de vraag waarom ik afgewezen wordt.

En dat is wat ik alle wanhopige werkzoekende nu mee wil geven. Ze verzinnen om het even wat om je af te wijzen. Daar word je onzeker van. Laat het niet gebeuren. Maak het niet persoonlijk. Het haalt je gedrevenheid weg en dat ga je uitstralen. Leg het opzij en richt je op de volgende. Ergens is er een baan voor jou. Het duurt even en soms wel maanden. Maar het komt, zolang je maar positief blijft.

Succes aan ons allemaal.

 

Februari 2013 / Elles Jansen