Pollenbroek
Ik zal het nooit vergeten, 30 april 1987. Koninginnedag en
voor mij een nieuw begin. Op 1 mei zou ik namelijk starten met mijn nieuwe
felbegeerde baan in het ziekenhuis. Daar wilde ik al zo lang werken. Maar met
lichte paniek snoot ik de ene zakdoek na de andere vol, waren mijn ogen zo rood
alsof ik een week had lopen janken. Help, ik zou toch niet ziek worden? “Goedemorgen,
kunt u me doorverbinden met de directeur patiëntenzorg? Ja, hallo, met uw
nieuwe secretaresse. Ik kan vandaag niet komen, ik ben ziek”. Zie je het voor je? No way.
Ik belde direct naar de dienstdoende huisarts.
“Kom maar naar het spreekuur tussen 10.00 – 12.00 uur” zei
een vriendelijke assistente.
Bezweet en kortademig zat ik in de wachtkamer. Mensen
schoven al een stoel op omdat ze niet besmet wilden worden met één of ander
virus. Al was er in die tijd nog geen sprake van het vogelvirus of de
Mexicaanse Griep.
Dokter Hamer had al snel een diagnose gesteld. Met een klap
viel de veroordeling tot levenslang. Hooikoorts. Pollen in de lucht, het
luchtige voorjaar zou nooit meer hetzelfde zijn.
O, er waren wel medicijnen hoor. Gewapend met oogdruppels,
neusspray en slaapverwekkende antihistamine verliet ik de praktijk.
De BeeGees galmen door mijn hoofd en zachtjes zing ik: Highfeever,
Highfeever yeah.
Vandaag is het de laatste Koninginnedag. Een nieuwe fase,
pas gestart in een andere job.
Dat geldt echter niet voor mijn hooikoorts. Het is nog nooit
zo erg geweest. Het vocht komt nu langs alle kanten…. Hier is geen Tena-lady
tegen bestand. Terwijl ik aan het wandelen ben met onze hond komt er zo’n
enorme niesbui dat ik terug naar huis moet lopen. Mijn broek zeiknat. Terwijl
ik een flinke ruk geef aan de hondenriem, het beestje snapt er niks van dat we
alweer terugkopen, loop ik tegen beter weten in te wrijven in mijn jeukende
ogen. Tranen lopen over mijn wangen. De lente is nu toch wel voorgoed uit mijn
leven, als je merkt dat je in de overgang sukkelt en daar de ongemakken gratis
bijkrijgt. Hormonen laten je weer voelen hoe is het is om het ene moment te
zingen en het andere moment stik chagrijnig te zijn om niks. Janken bij
emotionele films. Het lijkt wel op zwangerschap alleen geen leuke baby als
beloning dit keer.
Goedbedoelde adviezen van vriendinnen om
bekkenbodemspieroefeningen te doen, terwijl je zit, onder het
aardappelschillen, tijdens het strijken. Ik knijp me een ongeluk maar telkens
als ik moet niezen, voel ik het gaan….. Opnieuw vult een deuntje mijn
gedachten: Ain’t no stopping it now….
Morgen maar even afspraakje maken bij de huisarts, dokter
van der Plas.
©Elles Jansen, 30 april 2013
