Ik kan het niet weerstaan, het snoep uit mijn kindertijd en
pak de zak vast. Opeens zie ik daar een “lange Jan”. Kent u ze nog?
Mijn ouders gingen toen ik een klein meisje één keer naar
Luxemburg op vakantie. Mijn opa en oma uit Terneuzen kwamen oppassen op mij en
mijn twee oudere zussen. Op een dag ging ik met mijn opa en zus Annie fietsen
naar Tholen. We hadden wat snoep van thuis meegenomen en ik gaf mijn opa op de
brug tussen Halsteren en Tholen een Lange Jan. Het was echter geen Lange Jan
maar een lange lat kauwgom, in van dat blauw-gele glanspapier. Mijn opa stak de
hele lat in zijn mond en begon te kauwen, al snel begon hij te vloeken. Mijn
strenge, protestante opa. Die altijd zo plechtig uit de bijbel voorlas. Uit het
oude testament, aan zijn katholieke kleinkinderen want zijn enige dochter was
met een Katholiek getrouwd.
Hij zat dus vloekend op zijn fiets, binnensmonds weliswaar,
maar duidelijk vloekend.
We hadden wind tegen, ik weet het nog zo goed. De brug leek
wel vijf kilometer, in plaats van twee en toen we eindelijk in het dorp Tholen
waren en onze fietsen bij een terras neerzetten, vloog mijn opa met een
knalrode kop naar binnen.
“Weet jij wat er aan de hand is Annie?” vroeg ik enigszins
benauwd aan mijn zus.
“Nee, ik weet het niet”, zei mijn zus.
“Ga maar zitten, Elsje. Opa zal zo wel terugkomen.”
En daar kwam opa. Woest was hij. Ik had hem nog nooit zo
boos gezien. En ik was bang, heel erg bang.
“Wil je dat nooit meer doen” zei hij.
“Kauwgom geven aan opa. Heel mijn kunstgebit was aan elkaar
geplakt door die rotzooi.”
Ons Annie vloog op van haar stoel en stoof naar binnen.
’s Avonds in bed hoorde ik dat ze haar lachen niet kon
houden maar dat niet wilde laten zien aan opa omdat hij al zo boos was.
Het heeft veel indruk op me gemaakt.
Opa is al lang dood, maar toen Max de Lange Jan voor mijn
neus hield, kwam hij heel even weer tot leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten