De Venetiaanse Affaire deel 2

Julia ligt vastgebonden op een hemelbed, kan niet praten en bewegen.

Wat moeten die mannen met Venetiaanse maskers, en waar is Marco?

 

De vijf gemaskerde mannen bewegen als schimmen rond haar bed. De kamer is verlicht met tientallen kaarsen in zilveren kandelaars. De schaduwen bewegen achter de mannen op de muren, uitvergroot.

Julia zoekt naar Marco maar hij is niet in de kamer.

De deur gaat open, er komt een vrouw binnen. Ze draagt een lange elegante jurk en heeft eveneens een masker op. Haar handen zijn verborgen in satijnen handschoenen die tot aan haar bovenarmen reiken. Ze heeft een zilveren bokaal bij zich. De gemaskerde mannen halen iets uit hun zak. Julia probeert te zien wat het is, maar het duurt even voor haar hersenen het registreren. Het lijken witte kaartjes. De vrouw heeft iets vast wat flikkert in het licht, het lijkt een pen. Opeens gaat er een van de mannen op het bed zitten. Zwaar ademend hangt hij vlak boven Julia’s gezicht. Ze verstijft en weet niet of ze haar ogen moet sluiten of juist moet blijven kijken. Te laat. Hij haalt het masker van haar gezicht, zijn blik dringt al in de hare. Hij strijkt met een vinger langs haar hals, langzaam naar beneden en glijdt dan over de dunne stof van haar jurk over haar borst, net boven haar tepel. Ze wil het niet, walgt van zichzelf als haar tepel reageert.

De man staat abrupt op, pak de pen van de vrouw, schrijft iets op zijn kaartje en gooit dat vervolgens in de bokaal. De andere mannen gooien hun kaartjes hier ook in en daarna verlaten ze allen de kamer, op de vrouw na. Deze komt op het bed afgelopen. Ze strijkt de losgeraakte haren uit het gezicht van Julia en haalt dan een zakdoekje uit een plooi van haar jurk. Ze veegt ermee over Julia’s gezicht en plaatst het masker terug.

 “Come si fa, signora?” hoort Julia een vrouw met een Engels accent zeggen. Als ze voelt dat iemand zachtjes tegen haar wang tikt, opent ze haar ogen. Het dringt langzaam tot haar door dat ze op een toilet zit.

Er is een vrouw bij haar in een avondjurk.
Ze gaat voor Julia staan en steekt beide armen onder haar schouders om haar van het toilet te helpen.
De soepele jurk van Julia valt naar beneden. Als ze een stap wil zetten wordt ze gehinderd aan haar voeten en valt bijna. De vrouw bukt en trekt haar slipje omhoog.
“Miscusi” zegt ze verontschuldigend.
“Het is oké,” Julia’s mond is kurkdroog en ze is een beetje draaierig.
Ze stappen het toilet uit en de vrouw laat haar plaatsnemen op een bankje naast de wastafels. Onder de koude kraan maakt ze een handdoekje nat en dept hiermee het gezicht van Julia.
Uiterst behoedzaam, om haar make-up zo min mogelijk te beschadigen.
Dan vult ze een glas met water en geeft dat aan Julia.
Dankbaar neemt die het aan drinkt een paar flinke slokken.
“Ik denk dat je flauwgevallen bent op het toilet” zegt de vrouw in het Engels. “Gaat het weer een beetje?”
“Ja, dank u.”
De vrouw loopt terug naar het toilet en komt terug met een masker.
Het masker.
Marco.

Er klinkt gebonk op de deur, een mannenstem  roept. “Julia, ben je daar?”

De vrouw loopt naar de deur en als ze die opent, ziet Julia Marco. Hij kijkt erg bezorgd.
“Ladies only” zegt de vrouw vastberaden.
“Momento…”
 “Wacht maar even buiten, meneer.”
Ze loopt terug naar Julia en kijkt haar onderzoekend en dan goedkeurend aan.
“Gelukkig, je hebt weer wat kleur op je wangen. Heb je wel iets gegeten vanavond?”
Julia schudt haar hoofd. “Ik geloof het niet.”
“Dat zal het zijn. Maar binnen is er eten in overvloed dus als ik jou was zou ik eerst maar eens wat eten. Ik ben Alessandra, aangenaam.”
“Julia, en ik weet niet hoe ik u moet bedanken.”
“Geen dank, in het vervolg maar beter voor uzelf zorgen. Eten is belangrijk en drinken ook. Europeanen zijn niet gewend aan de Italiaanse temperaturen. Zullen we gaan?”
Julia staat op. Ze kijkt even naar zichzelf in de spiegel. Haar ogen staan een beetje waterig. Ze weet nog dat ze met Marco door de gang liep en dat hij haar een deur door duwde. Was dat van het toilet?
Ze loopt achter Alessandra aan de toiletruimte uit.
Marco omhelst haar.
“Julia, is alles oké? Ik was zo ongerust. Toen ik uit het herentoilet kwam, zag ik je niet op de gang. Ik klopte bij de damestoiletten aan, hoorde niks. Toen ik mijn hoofd om de deur stak was hier alles leeg. Ik heb je naam geroepen maar hoorde niks. Daarna ben ik de balzaal ingelopen omdat ik dacht dat je misschien zelf al die kant op was gegaan. Zoveel mensen, iedereen met een masker op. Ik kon je niet vinden. Raakte in paniek. Ik was zelfs bang dat je je bedacht had en misschien het bootje teruggenomen had. Ik…”
“Stop Marco, ssst. Ik ben flauwgevallen op het toilet. Waarschijnlijk omdat ik al een tijdje niets gegeten en gedronken heb en er al een lange dag op heb zitten. Nu gaat het wel weer maar ik moet nodig een hapje eten.”
“Weet je zeker dat je in orde bent. We kunnen ook weggaan.”
“Nee, ik ben hier nu, samen met jou in deze prachtige jurk, dus laten we er nog een mooie avond van maken,” oppert Julia en pakt de arm van Marco vast.
“Oké, doe je masker voor want ik wil je voor mezelf houden,” zegt Marco zachtjes.
Gelukkig is het masker heel gebleven bij het onfortuinlijke toiletbezoek.

Samen lopen ze een marmeren trap op. Muziek klinkt door de ruimte. Bovenaan de trap staan twee lakeien. Ze knikken naar Marco en begroeten hem in het Italiaans. Dan maken ze een lichte buiging. Voor Julia! Ze bloost achter haar masker. De grote deuren zwaaien open en ze betreden een fantastische zaal. Pilaren steunen een balustrade die rond de gehele ruimte loopt. Kroonluchters hangen van het hoge, authentiek bewerkte plafond naar beneden. Een orkest staat te spelen op een podium aan de linkerkant en rechts is een boog die naar een andere ruimte leidt.

Marco duwt haar zachtjes naar de boog. Als ze er onderdoor lopen komen ze in een zaal met een feestelijk uitziend buffet. Kandelaars met kaarsen staan tussen de plateaus met allerlei verfijnde gerechten. Marco pakt een bord en schept diverse hapjes op. Hij vraagt Julia om hem te volgen en begeleidt haar naar een opstapje waar ronde tafeltjes staan en meer mensen zitten te eten. Het is zo donker dat je de gezichten van de andere gasten nauwelijks kunt zien. Marco zet het bordje op tafel en houdt de stoel voor Julia iets naar achteren. Ze neemt plaats. Verrast door zijn attentheid. Dat zulke mannen nog bestaan denkt ze glimlachend. Hij gaat tegenover haar zitten.
Gelukkig kan ze het masker nu afdoen en legt hem naast het bord op tafel. Ze kan nauwelijks zien wat ze eet.  Marco wenkt een ober en bestelt een karaf wijn en een karaf water. Hij praat zachtjes tegen Julia. Door de donkere omgeving worden andere zintuigen extra geprikkeld.
Het eten is heerlijk, vis met een koude pastasalade en fruit. Julia voelt zich stukken beter. Ze raakt de wijn niet aan maar drinkt alleen water.
Ze hoort het geroezemoes van de andere gasten en het geluid uit de aangrenzende zaal. De muziek lokt.
Marco schijnt het aan te voelen en staat op.
“Zullen we?” vraagt hij en geeft Julia een arm. Met zijn andere hand geeft hij haar het masker.
Ze lopen terug naar de balzaal. Het is weer even wennen aan het licht.
Marco haar mee de dansvloer op en legt zijn hand op haar rug. Julia legt haar rechterhand op zijn schouder. Haar andere hand heeft ze nodig voor het masker. Hij houdt haar daarom stevig vast, zodat ze haar evenwicht niet kan verliezen. Samen zweven ze over de vloer. Julia heeft het gevoel dat ze in een sprookje terecht is gekomen.
Dan wordt Marco op zijn schouder getikt. “Change”, zegt een gemaskerde man in een elegant kostuum.
Marco knikt spijtig, fluistert “tot zo” in Julia’s oor en voor ze het weet zweeft ze me een volstrekt vreemde man opnieuw over de vloer. Deze onbekende verstaat de kunst van dansen. Hun lichamen volgen elkaar alsof ze al jaren niets anders doen. De zachte druk op haar onderrug, vlak boven haar billen is net niet aanmatigend, de warmte van zijn hand dringt diep door.
Julia kijkt haar danspartner aan en ziet zijn ogen indringend glimmen. Ergens komen ze haar bekend voor, maar dat lijkt haar onmogelijk. Ze schudt de gedachte van haar af voor ze zich overgeeft aan de muziek.

Als laatste noten wegsterven, staat ze met haar partner terug op de plaats waar Marco is achtergebleven. Hij is in gesprek met Alessandra.

De man kust de in fluwelen handschoen gestoken hand van Julia en zegt op een geheimzinnige toon “Dit is niet onze laatste dans”. Dan verdwijnt hij tussen de gemaskerde en gekostumeerde gasten.