De Venetiaanse Affaire - deel 3

De man kust de in fluwelen handschoen gestoken hand van Julia en zegt op een geheimzinnige toon “Dit is niet onze laatste dans”. Dan verdwijnt hij tussen de gemaskerde en gekostumeerde gasten.

Hoofdstuk 3

Marco

Marco ziet Julia op hem en Alessandra af komen lopen.

“Daar komt ze aan, praat maar over het toiletvoorval,” zegt hij snel.
“Hier is mijn dame weer, is ze niet betoverend, Alessandra?” zegt hij als Alessandra niet snel genoeg kan overschakelen en Julia zich bij hen voegt.
Hij hoopt dat Julia niet in de gaten heeft dat Alessandra en hij elkaar al langer kennen dan vanavond.
“Opnieuw hallo,” zegt Julia lachend. Het masker laat het onderste deel van haar gezicht vrij zodat haar prachtige glimlach zichtbaar is.
“Gelukkig ben je weer hersteld en kan je van dit bal genieten,” zegt Alessandra.
“Zeg dat wel. Willen jullie me excuseren? Ik moet even naar het toilet.” Julia draait zich om en loopt weg.
“Ik meen wat ik daarnet gezegd heb, Alessandra. Deze is speciaal en ik wil hier langer profijt van hebben. Daarom wil ik pertinent niet dat er vanavond …”
“Ik waarschuw je alleen maar Marco, zodat je er niet persoonlijk bij betrokken raakt.”
“Dat waardeer ik maar de avond is voor mij.”
“De anderen zullen je dat niet in dank afnemen, zeker Angelo niet. Hij heeft het hoogste bod uitgebracht.”
“Hij moet maar even geduld hebben, zeg hem maar dat de juiste voorbereidingen tijd kosten en nog niet gereed zijn.”

Julia komt de zaal weer binnen en op het moment dat ze naar Marco loopt, ziet hij een andere gemaskerde man op haar afstappen en mee de dansvloer op leiden.

“Angelo is niet de enige die trek heeft gekregen,” zegt hij tegen Alessandra. “Je moet je dus niet druk maken, ik weet waar ik mee bezig ben.”

Zijn ogen volgen Julia over de vloer, dansend als een engel. Aan de overzijde van de zaal ziet hij Angelo staan, zijn hoofd volgt elke beweging die Julia en Patrizio maken. Door het masker is niet te zien wat zijn gezichtsuitdrukking is maar Marco kan het wel raden. Hij glimlacht fijntjes.
Alessandra heeft het ook gezien. Ze loopt elegant naar Angelo en neemt hem mee de dansvloer op.

Als de dans is afgelopen maakt Julia zich los en verontschuldigt zich waarna ze weer naar Marco gaat.

“Ik heb behoorlijk dorst gekregen van het dansen,” zegt ze lachend.
“Dat kan geregeld worden, mevrouw. U hoeft het maar te vragen.” Marco wenkt een ober en pakt twee glazen champagne van het blad.
Ze kijken naar de dansende mensen. De een nog mooier uitgedost dan de ander. Julia kijkt haar ogen uit, zoiets heeft ze nog nooit gezien.
Alle dames zijn onherkenbaar. Ofwel door voorgehouden maskers, ofwel door prachtig geschilderde maskers rechtstreeks aangebracht op het gelaat. Niet alle mannen zijn vermomd maar een groot deel wel. Marco valt niet op omdat hij niet gemaskerd is, maar Julia zou hem toch geen onopvallende verschijning willen noemen. Blijkbaar is hij een bekende gast hier want hij wordt vaak gegroet. Toch richt hij zijn aandacht alleen op haar. Hij danst met geen enkele andere vrouw.
Na enkele nummers zet het orkest in met een prachtige langzame melodie.
Marco pakt het glas uit Julia’s hand en zegt: “De laatste dans is voor mij.”
Ze zweven over de dansvloer, bij iedere stap trekt hij haar dichter tegen zich aan tot hun lichamen versmelten. Marco voelt Julia’s hart tegen het zijne bonken. Haar ademhaling gaat sneller. Vanavond gaat hij de regels overtreden. Hij heeft haar zelf gevonden, ditmaal mag hij de prijs bepalen.

“Kom,” fluistert hij. “We gaan hier weg.”

Hij danst richting de uitgang en glippen de hal in, pakken elkaars hand vast en rennen de trappen af. Uitgelaten als kleine kinderen die er stiekem vandoor gaan rennen ze door tot de buitendeur.
De gondel ligt klaar en Marco helpt Julia instappen. De gondelier reikt een plaid aan die Marco over haar schouders drapeert. Hij zegt iets in het Italiaans en de gondel vertrekt.
Het is een heldere nacht, de maan verlicht het water. Venetië is betoverend en Julia leunt achterover tegen Marco aan.

Als ze bij het hotel aankomen kust hij haar achter haar oor. “We zijn er, cara mia,” zegt hij zacht helpt haar uit de boot.
“Tot morgen, slaap zacht en droom maar lekker.” Zijn lippen beroeren vluchtig haar haar. Dan draait hij zich om en gaat weer in de gondel. Als de gondelier zich afduwt van de kade steekt hij zijn hand op. Hij ziet aan de blik hoe ze naar hem kijkt dat ze vast op een andere afloop had gerekend. Hij staat ook verstelt van zichzelf.

Julia staat op de kade en ziet de gondel met Marco langzaam keren, hij wuift. Waarom heeft hij haar niet gekust? Ze had hem zo meegenomen naar haar kamer. Wat is er met haar aan de hand? Ze lijkt wel een verliefde tiener in plaats van een volwassen vrouw. “Doe normaal Julia, je gaat toch niet al de eerste avond met een volstrekt vreemde vent naar bed?”

Dat zegt haar verstand, het gevoel onder in haar buik zegt heel iets anders.
Ze draait zich om en loopt het hotel binnen. Enkele minuten later liggen jurk, kousen en pumps op de grond en staat ze onder de warme douche. Niet veel later glijdt ze tussen de koele lakens en valt in een diepe slaap.