Reservebank

schrijfopdracht Schrijfatelier Alicia

Reservebank

Door een noodlottig ongeval met de fiets zit ik sinds enkele weken thuis op de bank, been gestrekt op een krukje. Ik noem het de strafbank en soms, als ik wat milder gestemd ben, mijn reservebank, want ik ben immers nog niet afgeschreven en kijk vanaf de zijlijn naar het leven. Deze gedwongen rust valt niet mee voor iemand die altijd rent, vliegt en werkt en met de kinderen in de weer is.

Om de tijd door te komen werp ik mij op een nieuwe hobby. I-padje op mijn ongedeerde knie leg ik woorden op een virtueel scrabbelbord. Wordfeud heet deze App en een aantal vriendinnen zijn er al aan verslingerd. Voor mij een perfect tijdverdrijf. Helaas werken mijn vriendinnen overdag en na enige tijd ga ik de bedenkers van het spel voor me laten zoeken naar een willekeurige wordfeud vriend. Dat gaat snel hoor, binnen enkele minuten heb je iemand op je scherm knipperen. Zo raak ik “bevriend” met SuperOnno1978.

Tijdens het spel kan je chatten met je tegenspeler en dat maakt het natuurlijk extra leuk. Nu bel je niet meer met je vriendin maar gooi je direct al je vragen over de Wi-Fi verbinding.

SuperOnno vraagt me hoe oud ik ben en ik antwoord dat hij dat in mijn naam kan zien, daar staat immers mijn geboortedatum achter. Zo oud? Is zijn directe wedervraag. Veilig op mijn reservebankje schrijf ik overmoedig terug dat ik er niet zo oud uitzie als mijn leeftijd doet vermoeden en de basis is gelegd voor dagenlang wordfeud en chatplezier.

Ik betrap mezelf erop dat ik met dit studentje van 20 jaar – in tegenstelling tot mij heeft hij zijn echte geboortejaar niet vermeld maar die van zijn gehandicapte broertje en dat scheelde toch wel een paar jaar – een bepaald dagpatroon ontwikkeld. Hij staat op, legt een woordje, schrijft iets liefs en vertrekt naar school. Ik hoef niet vroeg op te staan en als ik beneden kom, is mijn eerst gang naar de Ipad, benieuwd naar wat hij geschreven heeft. Als de school uit is aan het einde van de middag, komt het volgende woordje, uiteraard met de vraag van mij hoe zijn dag is geweest. Na een week of twee wil hij graag “skypen”. Aangezien ik dat nog nooit gedaan heb en dit ook wel een beetje een stapje te ver vind, wimpel ik het af.

Toch is hiermee de eerste stap gezet naar een prikkeling van nieuwsgierigheid. De anonimiteit van een online spelletje is leuk maar na verloop van tijd wil je toch wel weten met wie je al weken aan het chatten bent. Gelukkig is mijn man op de hoogte van mijn wordfeudfriend dus daar geen geheimen. Hij pest me er een beetje mee en is soms wel een beetje geërgerd door mijn nieuwe verslaving. De Ipad ligt veilig aan mijn kant van de bank en mijn man krijgt de kans niet meer om ook een spelletje te spelen. Hij heeft de neiging om mijn spellen met vriendinnen uit te spelen. Daar baal ik stevig van.

Als SuperOnno op een zonnige dag uit school komt en gefrustreerd meldt dat hij een dikke onvoldoende heeft voor wiskunde, speelt mijn moederhart op. Ik vraag hoe het komt, of hij wel goed geleerd heeft of dat hij wellicht de opdrachten niet heeft gesnapt.
Hij schrijft dat hij is afgeleid door de grasmaaier buiten. Hoe herkenbaar, denk ik bij mezelf, de vergelijking trekkend met mijn eigen zoon.

“Kom je echt niet op skype,” vraagt hij, “toe” komt er smekend achter en ik zwicht.

Terwijl ik een shirt over mijn hemdje aantrek in mijn tuinstoel, maak ik skype aan. Ik schrik een beetje van mijn dubbelkin in de camera van mijn I-pad en probeer wat standjes om te zien hoe ik er zo voordelig mogelijk uit kan zien, terugdenkend aan mijn vrijpostige opmerking in de begintijd dat ik er niet uitzie als 48.

Opgewonden als bij een eerste date maak ik de verbinding tot stand. Het gaat niet helemaal goed de eerste keer, maar na enige aanwijzingen van SuperOnno lijkt het dan toch te lukken.

Iedereen weet al waar dit verhaal naar toe gaat maar zelf ben ik op mijn 48^e blijkbaar toch nog erg naïef. SuperOnno typt weer iets en opeens besef ik dat het geluid niet aanstaat.

Ik zie de letters op het scherm verschijnen. Met ongeloof lees ik zijn verzoek om me uit te kleden! Ik schrik me rot en typ terug: “ben je zot”. Hij schrijft dat hij mijn k*t wil zien. Het bloed stijgt naar mijn kop, niet van opwinding maar van verontwaardiging en paniek tegelijk.

Razendsnel schrijf ik terug dat als dit zijn manier van gezellig skypen is, hij maar een andere gek moet zoeken, en dan zie ik opeens dat hij onderuitgezakt op mijn scherm hangt. Zijn hand beweegt heen en weer en ik staar met afschuw naar mijn eerst zo geliefde woordfeudvriend. Snel gooi ik de flap over mijn Ipad, mijn hart klopt als een bezetene. Niet van opwinding maar van angst. Hoe los ik dit nu op. Koortsachtig probeer ik het apparaat uit te zetten maar dit lukt niet. Ik heb nog niet in de gaten dat dit ook kan met de zwarte knop aan de buitenrand en verkeer nog in de veronderstelling dat het met het rondje knopje moet wat zich nu onder de flap bevindt. Ik til een puntje van de flap op en zie tot mijn afgrijzen dat hij nog “bezig” is en laat met een ruk het flapje los. Dan hobbel ik met mijn krukken en I-pad naar de loungeset achter in de tuin. Meestal heb ik daar geen Wi-Fi verbinding meer en hoop dat de verbinding verbroken zal worden. Na een kwartiertje gluur ik opnieuw door een kiertje maar hij is er nog steeds. Shit, wat nu. Met gevaar voor een val van de trap, hup ik met krukken en Ipad onder de arm naar de slaapkamer. Ik stop het ding ver weg in de kast, deur dicht en ga met rode wangen op het bed zitten. Wat heb ik gedaan?

Ik ben direct ontnuchterd en verlang niet meer naar rode gedachteballonnen op mijn Ipad voor ik ga slapen. Stiekem nog even een laatste woordje leggen als mijn man al naar boven loopt. En dan in bed een beetje ongerust denkend aan wat SurperOnnp terug zal schrijven; misschien gaat hij de grens over en leest mijn man dat ’s ochtends vroeg als hij NU.nl afspeurt bij zijn ontbijt.

Gelukkig is de verbinding verbroken en gooi ik in een boze bui  skype en wordfeud van mijn Ipad. Ik voel me bedonderd, mijn vertrouwen beschaamd.

Het is donderdag, koopavond in onze winkel dus mijn man komt laat thuis.

“Was het druk in de winkel,” vraag ik om zijn stemming te peilen. “Het gaat, ” bromt hij, terwijl  hij de post doorneemt en zijn laptop aanzet. Ik geef hem eerst zijn in de magnetron opgewarmde eten, ondertussen koortsachtend nadenkend wanneer het beste moment is om dit hachelijke avontuur aan te snijden. Als hij klaar is met eten gaat hij dozen uitpakken met DJ-spullen voor onze zoon. Terwijl hij boxen monteert op een standaard biecht ik het hele verhaal op, in bange afwachting van zijn reactie. Maar hij moet er hartelijk om lachen.

“Ach, die arme student. Had hem zijn pleziertje gegund,” zegt hij tegen me. “Wat,” roep ik verontwaardigd uit en dan schieten we samen in de lach. Ik zeg dat ik alles van de Ipad heb afgegooid.

“Doe niet zo gek,” zegt hij. “Als hij je weer uitnodigt zeg je gewoon tegen hem dat hij een goede sexfilm koopt en dat je er niet van gediend bent.” Zo simpel kan het leven dus zijn.

Terwijl ik de Wordfeud App opnieuw installeer zie ik dat alles gewoon terugkomt op mijn scherm. Natuurlijk: ICloud heeft alles netjes bewaard. SuperOnno1978 invites you for a game of Wordfeut” verschijnt er direct op het scherm. Ik schrik en vraag mijn man wat ik moet doen.

“Accepteren en kijken wat er gebeurt,” is zijn simpele, maar zeer doortastende antwoord.

Direct verschijnt de tekstballon in beeld en ik raak het touchscreen aan. “Ben je nog boos,” vraagt SuperOnno. En voor ik kan antwoorden komt de volgende tekst al op. “En als je nou naar mij kijkt en jij je camera uitzet, wil je het dan nog niet?” vraagt hij.

Wat een brutaliteit!!! Ik typ het advies om een sexfilm te kopen in en zeg dat ik niet van dergelijke praktijken gediend ben. Nadat hij K*TWIJF heeft teruggeschreven verwijder ik hem definitief uit mijn WF-friendslist.

Als ik enkele dagen later het verhaal vertel bij mijn kapper lopen de tranen over onze wangen van het lachen. Op verjaardagen scoor ik nogmaals met dit hilarische verhaal. Je moet een boek schrijven,” roepen mijn vriendinnen. En ik besef dat dit hele gedoe toch nog ergens goed voor is.